Zeelenberg Communicatie

van advies tot redactie

Bonus

Na heel veel regen komt toch nog een zomer. Iedereen heeft het opeens over een Indian Summer. Wat een mooie uitdrukking, daar hoort een beeld bij van dagen vol wazig licht en spinnenwebben.
Indian Summer: eigenlijk is dat een verwarrende term, want inmiddels is het toch echt herfst.
Maar we snappen het wel, het is nu de zomer ná de zomer, precies op het moment dat we de moed hadden opgegeven. Dat we helemaal geen zonder-jas-op-de-fiets-dagen meer verwachtten.
Een nog beter woord voor deze dagen:
bonus-zomer.

Klik hier voor een bijpassend bonus-liedje.

Natuurkracht

Iedereen heeft wel een passie.
Is dat waar? Een passie is hevig: zweept je op, voert je mee, maakt alle andere dingen futiel. Een passie is een natuurkracht, een wervelstorm bijvoorbeeld, waar je je niet tegen kunt verzetten.
Zo’n intens gevoel is niet voor alledag. Het is zelfs vrij uitzonderlijk, en als het zich dan toch in je leven openbaart, is dat meestal kortstondig. Een passie die altijd maar door- en doorgaat zou immers alles wegbranden en niets van je overlaten.
Toch heeft iedereen een passie. Nederland is tegenwoordig een gepassioneerd land. De een heeft een passie voor gamen, de ander voor zijn vak als econoom. Weer een ander voelt een passie voor haar katten, of haar parkiet. Of voor figuurzagen, of kroketten. Een passie voor de bomen in de stad, voor het politieke debat, voor mooie schoenen, voor sporten, voor je eigen bedrijf – het komt allemaal voor. Passie is zo alomtegenwoordig, dat de vurigheid er inmiddels door het vele gebruik van af gesleten is.
Wie zegt: `ik heb een passie voor mijn werk’, bedoelt eigenlijk: `Ik vind mijn werk heel belangrijk’, of: `Mijn werk is mijn hobby’. Maar `hobby’, dat kan echt niet meer, dat is zo jaren negentig. Taal is een natuurkracht die voortdurend verandert.

Eetbare stad

 

 Crisis? Welke crisis? Het eten ligt op straat.

 

Subtiel

Laatst zag ik in de krant een contactadvertentie – zo een van een bureau op stand dat voor rijke cliënten de relatiemarkt verkent. Het ging om een zakenvrouw die een partner zocht `om leuke dingen mee te doen.’ Het bureau prees haar namens haarzelf de hemel in, zo leuk en intelligent en succesvol was ze. Natuurlijk had ze ook hobby’s, dezelfde hobby’s als de rest van partnerzoekend Nederland: langs het strand wandelen, stedentrips, met een glas wijn bij het haardvuur zitten. En een boekje lezen.
Dat laatste interesseerde me. `Een boekje lezen’, die enigszins kinderlijke uitdrukking gebruik je niet zomaar in een profiel waarin je jezelf zo goed mogelijk presenteert . De geslaagde zakenvrouw wilde aangeven dat ze wel eens een boek inkeek, maar dat de toekomstige partner niet moest denken dat ze een literatuurfanaat was.
Met andere woorden: de dame las af en toe een lekkere thriller of een chicklit-verhaaltje. Zo’n boek dat weg hapt als een suikerspin: zodra je het uit hebt, ben je al weer vergeten waar het over ging. Had ze van zichzelf gezegd dat ze `van lezen hield’, dan was er een heel andere interpretatie mogelijk geweest. Een geïnteresseerde man had dan kunnen denken dat Oorlog en Vrede op haar nachtkastje lag, dat ze op zondagochtend Virginia Woolf las.
Zo subtiel is taal: het maakt zelfs nogal wat uit of je `wel eens een boekje leest’ of dat je `van lezen houdt’.

100 of 80?

Wanneer is een ervaring optimaal?
Je zou zeggen dat het iets met die 100% te maken heeft – je bent helemaal in het nu, met een aanwezigheid van 100%, of je geeft 100% van je energie aan wat je doet.
Toch adviseert yogadocent David Swenson, van wie ik ooit les kreeg, om niet meer dan 80% in een moment te stoppen. Hij heeft het weliswaar over yoga, maar yoga gaat over de stroom van het leven. Dus die 80% is ook toepasbaar op het gewone dagelijkse bestaan.
Het is essentieel om altijd iets over te houden, zegt David. Dat komt namelijk goed van pas voor andere zaken die ook aandacht willen. Zoals je familie, je vrienden, rust. Als je steeds alles weggeeft, sta je vroeger of later met lege handen.

Totaal

We hebben met elkaar ooit afgesproken dat 100% het totaal weergeeft: een bui op 100% van alle zomerdagen betekent dat het elke dag van 21 juni tot 21 september regent, 100% van een potje pindakaas opeten betekent dat het potje leeg is als je voldaan – of misselijk – de lepel neerlegt.
Toch voelen veel mensen tegenwoordig de noodzaak om zich voor meer dan 100% in te zetten voor een goede zaak: een tv-programma, hun sport, een politieke kwestie, of gewoon een project op hun werk. `Ik geef me voor 200%’, zeggen ze met enige bravoure. Of zelfs: `Ik ga er voor 300% voor.’
Wat betekent dat dan? Dat ze op wonderbaarlijke manier twee of drie klonen van zichzelf weten te vervaardigen en daarmee samen op weg gaan naar het belangrijke einddoel? Dat ze zich overdreven streberig voordoen? Of dat ze simpelweg niet weten wat de definitie is van 100% ? En ook interessant: wie laat zich door die belofte van vele honderden procenten foppen?

Rood

In het sprookje van Andersen draagt een meisje betoverde rode schoenen. Dat loopt niet goed af: de schoenen gaan er met haar vandoor, en moeten uiteindelijk met voeten en al van haar benen afgehakt worden.
Maar het sprookje weerspiegelt wel wat veel vrouwen weten: rode schoenen zijn magisch. Met rode schoenen aan heb je een speciale kracht. Je wordt er vanzelf elegant en verleidelijk van. Mannen kijken graag naar dames met zulk schoeisel.
Je hebt meer zelfvertrouwen, met knallend rode pumps of bloedrode veterschoenen kun je eenvoudig geen verlegen meisje zijn. De kleur tilt je een stukje boven de grond en verbindt tegelijkertijd heel stevig je voeten met de aarde. Een soort oerkracht.
Daarom zijn rode schoenen ook zo geschikt om mee te stampen – kijk maar eens naar flamencodanseressen. Dus als je kwaad bent, of verdrietig: trek je rode schoenen aan.

Viool

De vakantie is voorbij: ik merk het als ik ’s ochtends naar het station fiets. De afgelopen weken had ik het fietspad voor mij alleen, nu is het een file van dames met pumps op de trappers en kantoortassen onder hun snelbinders, vaders in pak met kinderzitjes achterop, kinderen op weg naar school die weigeren om zo’n uncool regenpak aan te doen, hoe nat het ook is. En heel veel bakfietsen.
Ook de violist in het park is weer terug, een teken dat het gewone leven echt weer is begonnen.’s Ochtends staat daar altijd voor kantoortijd een man met zijn viool, bladmuziek op een bank. Als ik langs fiets, hoor ik flarden van sonates, een stuk Vivaldi, een toonladder. Misschien kan hij thuis niet oefenen, is het daar te gehorig. Het park is zijn studio, alleen als het heel hard regent is hij er niet. In de zomer is hij in overhemd, in de herfst draagt hij handschoenen zonder vingers. Op de stoet fietsers let hij niet, voor hem is er alleen muziek. De fietsers letten wel op hem, ik vermoed dat voor veel van hen de dag pas goed begint met dat kleine concert.
Ik fiets voorbij en luister. Mozart dwarrelt over het park, over de drukke weg waar auto’s voorbijrazen, over de trambaan en de kantoorflats. De lage wolken die boven de stad hangen, worden een stukje opgetild.

Saved

 

 

Lose your keys under the house, lose the button from your blouse,
Lose the plastic diamond ring from the parade-
Lose the color in your lips, lose the swingin’ in your hips,
But if you lose me in your grips I must be saved

 

I must be saved van Madeleine Peyroux – intrigerend liedje dat me inspireerde bij het schrijven van Een stil vertrek.

Jip en Janneke

Net gehoord op de radio: een politicus zei dat 90% van het publiek niet snapt wat de waarde van Europa is.
90%? Daar geloof ik niets van. Nederland is vol intelligente, hoogopgeleide mensen en intelligente niet-hoogopgeleide mensen. Die zouden niets van het huidige debat over euro, crisis en aanverwante zaken begrijpen? Dat lijkt me een geval van arrogantie gecombineerd met zorgwekkende onderschatting. Die overigens epidemisch lijkt. Tv-makers, journalisten, bladenmakers, reclamemensen – het overgrote deel heeft een weinig rooskleurig beeld van de intelligentie van hun publiek.
Jip-en-Janneke-taal, en Jip-en-Janneke-beelden: dat is het niveau waarop ze communiceren en dat misschien meer zegt over hun eigen IQ – en inlevingsvermogen – dan dat van de mensen op wie ze zich richten.
(Trouwens, niets mis met Jip en Janneke, slimme kinderen gecreëerd door een intelligente schrijfster. Maar ze stellen het, denk ik, op prijs om in hun eigen literaire kinder-context te blijven.)