Ha, dat is een paradox: voorjaar, en dan toch moe. Overal groene knopjes, vogels die heel hard zingen, elke dag meer licht en minder kou en bij het tuincentrum zijn de bakken met viooltjes niet aan te slepen. Door de straten rennen mensen op aerodynamische running shoes, overal zijn paaseitjes te koop in de meest exotische smaken.
Hoe kun je dan moe zijn, omringd door zoveel energie? Misschien juist daaróm, door de onontkoombaarheid van al die overvloedige energie en daadkracht. Daar wordt de lat nogal hoog gelegd – hoe kun je je daar aan meten?
Onmogelijk. Je kijkt om je heen en kan alleen maar denken: pff, ik ga maar weer naar bed.
Daarom, als troost, of als oppepper, of zomaar, een mooi liedje om voorjaarssomberheid te bestrijden (komt net als de voorjaarsvermoeiden langzaam op gang, maar dan…): klik hier.