De dagen zijn ultrakort, een paar uurtjes licht en dan mag je alweer naar bed. De meeste bomen zijn bijna kaal en sommige bomen zijn opgesierd met lampjes. Iedereen mag stemmen over het gekste woord van dit jaar – ik kies hardwerkendenederlander.
Toen ik mijn vorige blogstukje schreef, duurden de dagen eindeloos, de bomen waren feestelijk groen, maar de hardwerkendenederlander doemde al op aan de horizon. Waarom stopt zoiets opeens, zo’n stroom van verbazing en observaties? Nou, eigenlijk stoppen die nooit, alleen schreef ik ze even niet op.
Ik was namelijk iets anders aan het schrijven – mijn nieuwe boek, Hotel Zero. Zo’n boek in wording is gulzig, het slokt alle aandacht op. De personages zitten op een rij in mijn hoofd en roepen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat dat ik ze niet mag vergeten. De plotlijn slingert zich met overgave dwars door mijn dagelijks bestaan. Geen tijd en geen aandacht voor blogstukjes dus.
Maar nu is het boek klaar, nog even en het ligt in de winkels. De personages zijn al aan het afscheid nemen, straks zitten ze niet meer in mijn hoofd maar staan ze erbuiten, op eigen voeten.
Dat voelt een beetje raar, een beetje kaal. Maar ook wel tevreden.