Zeelenberg Communicatie

van advies tot redactie

Sneeuw 1

Buiten is alles wit, de straat, de tuinen. En het blijft ook wit: de struiken hebben al dagenlang een dikke sneeuwpruik.
Als de zon schijnt, glimmert de bevroren sneeuw alsof er diamantjes in zitten. En ’s nachts schijnt er een wit, mysterieus licht zo de slaapkamer in, een coproductie van maan en sneeuw.
Het is alsof sneeuw  de sprookjesachtige laag die vlak onder de werkelijkheid ligt, maar die meestal verborgen blijft, zichtbaar maakt.
Geen wonder dat ik als kind zo dol was op sneeuw.

Voor wie in sneeuwsferen wil blijven:  lees eens het mooiste wintersprookje: `De sneeuwkoningin’ van Hans Christiaan Andersen.

Ontploffing

`Twitter ontploft’- die alarmerende mededeling hoor ik steeds vaker. In serieuze nieuwsprogramma’s op de radio bijvoorbeeld. Natuurlijk is dat overdrachtelijk bedoeld, dat snapt hopelijk iedereen.
Syl en Raf uit elkaar! Twitter ontploft! Nederland ingesneeuwd! Twitter ontploft! De Fyra is een rijdend wrak! Twitter ontploft! (Ja, dit zijn werkelijk voorbeelden van nieuwsberichten die dagenlang leidend zijn bij de publieke omroep.)
Maar als ik dan, nieuwsgierig geworden, de Tweets met bijpassende hashtag bekijk, blijkt het vaak om niet meer dan enkele honderden berichtjes te gaan.
Is dat reden om te spreken van een ontploffend Twitter-systeem? Ter relativering: volgens Twittermania worden er in Nederland zo’n 5 miljoen Tweets per dag verstuurd, en zo’n 155 miljoen over de hele wereld. Dus die 876 berichtjes over de sneeuw en die 2345 over Syl en Raf vallen in het niet bij al die andere gedachten, goede en slechte wensen en feitelijkheden die over en weer worden gestuurd via Twitter.
Ik weet een aardig motto voor journalisten bij het gebruiken en interpreteren van Twitter: Relativering geboden.

Sneeuwfiets

2013-01-15 2013-01-15 001 001

Dingen

De vogels zingen alsof het lente is en sinds 21 december hebben we per dag al zo’n 16 minuten langer licht. De feestdagen zijn definitief voorbij, ook al hangt de feestverlichting nog in de winkelstraten.
De kerstbomen die al dagenlang in groepjes langs de stoep op de vuilnisophalers wachten, zijn het duidelijkste teken dat we nu echt een streep hebben gezet onder de decembergezelligheid. In sommige hangt nog een stukje slinger van goudlamé. Ze hebben iets triests over zich, die afgedankte exemplaren. Vooral de bomen die in een pot staan, en die dus in theorie nog ergens in een bos een nieuw leven zouden kunnen beginnen. Geen kans, straks worden ze vermalen in de vuilniswagen.
Voor je het weet, ben je ervan overtuigd dat de dingen hun eigen leven hebben. (Ik laat hier in het midden of en afgedankte kerstboom inderdaad een ding is, of dat planten en bomen toch onder een andere categorie vallen.)
Wie dat idee tot zich door laat dringen, kan niet meer achteloos door de wereld gaan. Het gevaar van deze gedachtegang wordt nog het best geïllustreerd door de bekentenis die Rick van der Ploeg pas in Trouw deed: één haakje in de muur dat een schilderij of een andere last moest dragen vond hij maar zielig. Nee, hij hing er altijd een paar haakjes naast, dan konden ze onder elkaar het gewicht verdelen.
Daar kun je om lachen, maar ik begrijp Rick. Ik kan nu geen haakje meer aan de muur zien, zonder te denken: zielig. Nog even en het is onmogelijk om een afgedragen shirt weg te gooien omdat ik me zorgen maak dat het kledingstuk zich afgeschreven voelt.
Dat is een heilloze weg, dat snapt iedereen.
Nee, ik moet van dat idee af. Dit is dus mijn voornemen voor het nieuwe jaar: als ik straks langs die kerstbomen op straat loop, keur ik die geen blik waardig, laat staan dat ik met ze meevoel. En dat oude t-shirt – dat gaat zo meteen in de kledingcontainer.

Jaarwoord

Het woord van dit jaar is bekend gemaakt: project X-feest. Het liet andere pracht-woorden zoals bangalijst en onderwaterhypotheek achter zich. Ik heb niet gestemd – op de shortlist was `mijn’ woord niet opgenomen. Let wel even op de neutrale omschrijving die Van Dale hanteert: Het woord van 2012, niet het mooiste woord, of het lelijkste woord, of het populairste woord – de kwalificatie mag iedereen voor zichzelf invullen.
Oké, mijn woord voor 2012 dus, en de bijpassende kwalificatie is wat mij betreft níet geheim. Het meest ergerniswekkende woord van dit jaar is dehardwerkendenederlander.
Een woord dat zo vaak is gebruikt – vooral door politici in verkiezingsstress – dat het bijna niet meer wordt gehoord als iemand het voor de zoveelste keer in de mond neemt.
Maar laten we toch even teruggaan naar de oer-betekenis van de-hard-werkende-nederlander, een woord dat pretendeert de meest hollandse van alle hollandse deugden in zich te herbergen: ploeteren, doorgaan altijd maar doorgaan, in het zweet des aanschijns. Een woord dat daarmee een mythische proportie krijgt, een woord waarvoor een standbeeld opgericht zou moeten worden (een uit brons gegoten man met een zuidwester op zijn hoofd, strijdend, krom gebogen tegen de elementen. En natuurlijk wel met de poten in de modder.) Een woord waar niemand iets tegenin kan brengen, dat elke tegenstander stil krijgt.
Een woord dat bovendien één enkele absolute, verongelijkte opinie vertegenwoordigt, één enkel klagerig humeur. Eén enkel woord dat de hele Nederlandse bevolking beschrijft, behalve natuurlijk al diegenen die niet hard werken.
En wat moeten al die mensen die hier misschien best hard werken maar die geen zin hebben om onder dat nare woord geschaard te worden? Die van nuances houden en een eigen, niet-verongelijkte mening hebben en een niet-klagerig humeur?
Zullen we dat woord voortaan boycotten en niet meer stemmen op wie het nog één keer gebruikt?

Nieuwe boom

De boom voor mijn huis reikte met zijn takken tot aan het raam van mijn woonkamer. In de lente leerden jonge eksters er vliegen, in de zomer keek ik uit op een groen, zachtjes wuivend gordijn. In de herfst veranderen de bladeren eerst in goud, en vielen daarna een voor een in de voortuin. In de winter was hij kaal, maar vol verwachting voor de lente.
De afgelopen lente gebeurde er niets. Geen kleine groene puntjes die uit zouden groeien tot blaadjes, geen jonge eksters of andere vogels. De boom bleef kaal – ook toen het eenmaal april, mei, juni was. Dat was een droevig gezicht, op regenachtige dagen leek het net alsof ik even niet had opgelet en de zomer al voorbij was.
Dat vonden de benedenburen ook. Ze zaagden de overleden boom om, zodat er alleen nog een zielig stompje overbleef. In oktober stond er opeens een nieuwe boom. Dezelfde als eerst, maar dan kleiner. Deze boom moet nog flink groeien voordat hij met zijn takken naar mij in mijn woonkamer kan wenken. En voor de eksters is zijn kruin vast niet hoog genoeg om serieuze vlieguren te kunnen maken. Maar het voornaamste is: er staat weer een boom.
Hij is nu kaal, maar ik kan zien dat hij vol verwachting voor de lente is.

blogoververmoeidheid

De dagen zijn ultrakort, een paar uurtjes licht en dan mag je alweer naar bed. De meeste bomen zijn bijna kaal en sommige bomen zijn opgesierd met lampjes. Iedereen mag stemmen over het gekste woord van dit jaar – ik kies hardwerkendenederlander.
Toen ik mijn vorige blogstukje schreef, duurden de dagen eindeloos, de bomen waren feestelijk groen, maar de hardwerkendenederlander doemde al op aan de horizon. Waarom stopt zoiets opeens, zo’n stroom van verbazing en observaties? Nou, eigenlijk stoppen die nooit, alleen schreef ik ze even niet op.
Ik was namelijk iets anders aan het schrijven – mijn nieuwe boek, Hotel Zero. Zo’n boek in wording is gulzig, het slokt alle aandacht op. De personages zitten op een rij in mijn hoofd  en roepen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat dat ik ze niet mag vergeten. De plotlijn slingert zich met overgave dwars door mijn dagelijks bestaan. Geen tijd en geen aandacht voor blogstukjes dus.
Maar nu is het boek klaar, nog even en het ligt in de winkels. De personages zijn al aan het afscheid nemen, straks zitten ze niet meer in mijn hoofd maar staan ze erbuiten, op eigen voeten.
Dat voelt een beetje raar, een beetje kaal. Maar ook wel tevreden.

Relaxxxx

De stad heeft een korte broek aan, of een kek rokje, slentert met een ijsje in de hand, en zit de hele avond op een terras. Zin in werken heeft de stad niet, en een middagsiësta hoort er echt bij.
De stad is loom, of lui – het is maar hoe je het bekijkt. En eigenlijk is dat helemaal niet erg, want het is toch vakantie? En genieten is het allerallerbelangrijkste, dat hangt met grote letters in de lucht –vlak boven de daken zodat iedereen het goed kan lezen.
Grappig hoe zo’n stad met een paar dagen zomer helemaal van karakter verandert. Verkiezingen? Hmmm, daar zullen we later misschien eens over nadenken. Werken? Wie weet worden we wel ontslagen, maar daar kunnen we ons nu niet druk over maken. Drukdrukdruk? Dat is alleen voor uitslovers.
Nog een snufje klimaatverandering erbij en dit soort hete dagen wordt doodgewoon – ben benieuwd wat dat voor effect zal hebben op de arbeidsproductiviteit, en op het bruto nationaal geluk.

Au!

 

Nogal zielige boom:

 

Stille stad 2

De stad is ook stil omdat de vogels stil zijn. De zwaluwen zijn vertrokken naar een warmer land en de merels en alle kleine zangvogels zwijgen nu ze hun kinderen hebben grootgebracht. Eksters, parkieten en meeuwen doen hun best om toch nog wat leven in de brouwerij te brengen. Ze schreeuwen me ’s ochtends vroeg al wakker.
Arme schreeuwer, hun schrale geluid haalt het niet bij de zomerliedjes die een paar weken geleden nog overal klonken.
Als ik ’s avonds langs de duinen fiets, hoor ik – niets. Zo heeft hoogzomer dan toch iets kaals, iets armoedigs. Als de zon schijnt, schijnt hij fel. Alle bomen zijn nog groen, maar door die zwijgende vogels hangt er al iets van herfst in de stad. De spinnen voelen het ook: op mijn balkon en in de tuinen weven ze al hun web.