Zeelenberg Communicatie

van advies tot redactie

  • lees mijn blog
  • wat
  • hoe
  • wie
  • voor wie
  • contact
  • boeken
  • wat
  • hoe
  • wie
  • voor wie
  • contact
  • boeken
  • lees mijn blog

Kerstverhaal

21 december 2015

Het was zondagmiddag voor kerst, bijna de kortste dag. De schemering viel, in de meeste huizen waren de kerstboomlichtjes al aan. En dat terwijl de krant onlangs meldde dat deze periode elk warmterecord verbrak.
Een man duwde een kinderwagen over de stoep. Bij een lantaarnpaal bleef hij staan, keek omhoog. Bovenop de paal zaten drie felgroene parkieten gezellig tegen elkaar te praten. Kijk, zei hij. De tweeling in de kinderwagen had het spektakel al in de gaten. Met open mond staarden ze naar de vogels, die alleen aandacht hadden voor elkaar.
Ik fietste verder. De parkieten waren al jaren vaste bewoners van de stad, niets bijzonders. Zou dit de herinnering zijn die de tweeling later, als een warme december ook niets bijzonders meer was, voor altijd zou associëren met kerstmis? Drie kerstgroene vogels op een lantaarnpaal?
Ik dacht aan die keer dat ik zelf voor de allereerste keer parkieten in het wild zag. Dat was in New Delhi, in de tuin van het hotel waar ik logeerde. Ik was net geland, nog niet gewend aan de hitte en aan de chaos van de wereldstad, maar de tuin was veilig. Het was schemerig, plakkerig warm, in de verte raasde het verkeer. Ik zat wat ongemakkelijk in een ligstoel met een pot kruidige thee naast me.
In een hoge boom, waarvan ik de naam niet kende, streek de ene na de andere vogel neer. Kwetterend maakten ze zich klaar voor de nacht. Met open mond keek ik omhoog. Parkieten, felgroen  en in dit land net zo gewoon als een duif bij ons. Ik was verrukt. Zo exotisch. Verder van huis kon ik niet zijn.
De parkieten bleken migranten, op de een of andere manier houden ze zich nu staande in dit niet-exotische land aan de Noordzee. De wereld bleek warmer te worden, en verontrustender.
Dit is een kerstverhaal. Een kerstverhaal hoort te worden afgesloten met een kerstgedachte. Vooruit dan.
Je zou hopen dat de tweeling bij die herinnering aan de kerstparkieten later vooral ook opnieuw de verwondering voelt. Je zou hopen dat verwondering – en daarmee openheid en nieuwsgierigheid – een constante factor blijft, wat er verder ook verandert.

Categorie: alledag, winter

Het begint met kijken

En met luisteren.
Wat zijn er dan veel zaken om je over te verbazen.
Annette Zeelenberg kijkt, luistert en schrijft.

Volg mij op twitterFollow Annette Zeelenberg on Twitter

Recente berichten

  • Makreel-hemel
  • Verontrust
  • Het beste
  • Licht
  • Vier geschenken

Labels

alledag foto's herfst Lente lezen observaties schrijven taal Tuin video winter zomer

©2025 Zeelenberg Communicatie

webdesign: halfjuni.nl • webwerk